سلامت زندگی ورشدوتکامل آن،منوط به اندیشه و باورهای درست و خط مشی های مناسبی است که فرد برای زندگی خویش اتخاذ می کند.پرواضح است که آدمی باید در کنار توجه و اهمیت به واقعیت های موجود ،آرمان های معقولی را برای حرکت و پویایی خود،در نظر داشته باشد.اساسا،این آرمان ها هستند که جهت دهنده ومولد انرژی وانگیزه رشد هستند،آنچه نا صواب به نظر می رسد افراط در ایده آل های منفک وبه دور از واقعیت هاست.

افراد واقع گرا

اهداف معقول ومنطقی را انتخاب می کنند.

احساس آرامش می کنند و گاه به خود پاداش می دهند.

ویژگی های منحصر به فرد و مثبت خود را شناخته و ارج می نهند.

اشتباهات و خطاهای خود را به عنوان بخشی از درس های زندگی می پذیرند.

شکست را به عنوان بخشی از روند یادگیری می پذیرند.

تعیین هدف هایشان بر اساس نیاز های شخصی و خواسته های شخصی می باشد.

از خود حرفه و ماهیت آن لذت می برند.

در صورت کامل نبودن ،هنوز خود را ارزشمند می دانند.

افراد ایده آل گرا

اهداف نا معقول و دست نیافتنی را انتخاب می کنند.

احساس آرامش و رضایت درونی نمی کنند.

دائما خود را با دیگران مقایسه می کنند و نقاطمنفی خود را یادآور می شوند.

اشتباهات و خطاهای خود را به راحتی نپذیرفته و قادر نیستند در باره آن صحبت کنند.
نسبت به شکست ترس دائمی و وسواس گونه دارند.

تعیین هدف هایشان بر اساس معیار های دیگران و موقعیت های سایرین است.
تنها به نتیجه وپایان کار می اندیشند.

به کنترل همه امور در زندگی اعتقاد دارند.

اگر به بهترین شکل عمل نکنند ،خود را کوچک و حقیر می پندارند.

"اگر نمی توانی شاهراه باشی ،کوره راهی باش
اگر نمی توانی خورشید باشی،ستاره باش
کمیت،نشانگر پیروزی یا ناکامی تو نیست
بهترین هر آن چه هستی ،باش.