برخورد مردم هنگام ظهور

  مردمى که همه گونه نظامها را تجربه کرده اند، و پادشاهان و رهبران گوناگون را مشاهده کرده و شاهد دوشیدن خود توسط آنها بوده اند، و دیده اند که آن ها در اوج آزادى خواهى و امانیسم و انسان مدارى، چگونه خون آدم ها را مکیده اند و با جسد آن ها قصرهاى افسانه اى را بالا برده اند. آن ها ناظر بن بست مکتب ها و ایسم ها و ایدئولوژى هایى بوده اند که انسان را در حصار دنیا حبس کرده بود^{([1] [23] )}.

انسان هایى که با رنگ باختن همه ایسم ها به خود آمده و به این باور رسیده اند که دنیا با همه گستردگى اش براى وجود گسترده تر آن ها کم است، و عالم حس و شهود، وجود سرشار آدمى را پر نمى کند، و نسخه هاى مدّعیان رهایى و نجات، دیگر شفا و درمان را به ارمغان نمى آورد. آن ها شاهد پایان تاریخى هستند که بشر آن را ترسیم کرده که یا به کمونیسم ختم مى شود و یا به دمکراسى ایده آل غرب که آرزوى بشر امروزى است، و این چیزى ماوراى کمون ثانویه و لیبرالیزم غربى نیست.

و این پایان، آغاز بن بست و تحیّر آدمى است. زیرا آن ها مى خواهند منزل دنیا را به مقصد انسان بدل کنند، و از مقصد واقعى آدمى چشم بپوشند، این است که جواب گوى نیازهاى آدمى نخواهند بود، و تنها با تنوع یا سرکوب او را از حرکت باز مى دارند و این فشارها بر انسان، انفجارى را به دنبال دارد، و آدم ها در آینده، چون ابرهاى پراکنده پاییزى که به سرعت در یک نقطه جمع مى شوند، در اطراف امام و هادى و منجى واقعى خود جمع مى شوند^{([2] [24] )}.