- شباهنگام، از کرانه ى افق نجد، برقى درخشیدن گرفت و خاطرات دوستان (حُزوى) و (عُذیب) و (ذى قار) را به یادآورد.

  - درخشید و شوق‏هاى نهفته ى ما را برانگیخت و آتش بر افروخته ى عشق را برافروخته‏تر ساخت.

  - (مهدى)، خلیفه ى پروردگار جهانیان است، که همواره سایه ى او بر همه ى ساکنان گیتى دامن گسترده است.

  - او محکمترین دستاویز است که هر کس چنگ در دامن او زند از بارهاى سنگین شداید و گناهان بیم نخواهد داشت.

  - او پیشواى هدایت است که زمان در سایه ى او پناه گرفته است، و روزگار، چونان مرکبى رام، عنان خود در کف وى نهاده است.

  - چنان توانایى است که اگر اعداد اصم[3]

  را وادارد تا جذرهاى خود را بگویند، ناطق خواهند گشت و به او خواهند گفت.

  - علوم همه ى آفریدگان، در برابر اقیانوس بیکران دانش او، بسان مشتى آب است در برابر دریایى، یا قطره‏اى در منقار پرنده‏اى.

  - اگر افلاطون الاهى، به آستان مقدس او راه مى‏یافت، فروغ‏هاى فروزان ابدیت که سراپرده‏هاى جلال وى را در خود گرفته است، تاب دیدن از چشمان او مى‏ربود.

  - آنجا حکمتى پاک و آسمانى مى‏یافت، که دستخوش تاریکى‏هاى خیالات و آلودگى‏هاى افکار بشرى نباشد.

  - حکمتى که از اشراق آن، همه ى هستى‏ها و عالم‏ها روشن است، چون فروغ این حکمت است که در همه ى پهنه‏هاى وجود مادى و مجرد تابیده است.

  - مهدى، امام آیندگان، تکیه‏گاه کوهین خردهاست و چشمه‏سار جوشان هدایت و اوست صاحب سرّ خدا -سرّ بقا و تکوین- در این گیتى.

  - به وجود اوست که جهان فرودین، بى‏هیچ سخن، همواره بر جهان علویان برترى دارد و فراترى.

  - و از اوست که عقول و مجردات کسب کمال مى‏کنند، و بى هیچ گونه عارى از حضرت او معرفت مى‏آموزند.

  - او آن بزرگ و بزرگمنشى است که اگر آسمان‏ها و گردون‏ها بر خلاف حکم نافذ وى همداستان شوند،

  - برجهاى بس بلندشان واژگون گردند، و مدارها و فلکهاى گردنده‏شان ساکن و مختل شوند،

  - و ستاره‏هاى ثابت آن‏ها، از بیم، از هم بپاشند و سیارگان از سیر در منازل خویش بازمانند.

  - اى حجت خدا، که بجز آنچه تو بخواهى، مقدرات پیشین نیز، جارى نخواهند بود.

  - اى که کلید خزانه‏هاى زمان در دست تواست. و تو را (اى شنونده)، همین فرّ و بزرگى که آفریدگار او را بدان ویژه ساخته است - براى شناخت مقام و فضایل او - بس است.

  - اى پیشواى بر حق! حوزه ى روشندلان مؤمن را دریاب و پایگاه‏هاى عالى توحید را آباد کن، که جز آثارى خرابى رسیده، چیزى از آن‏ها بر جاى نمانده است.

  - بیا! و کتاب خدا را از چنگ گروهى بیرون آر، که پیوسته عصیان ورزیدند و بر سرکشى و زیان‏رسانى خویش ایستادند و پاى فشردند.