زندگی شاید آن لحظه ی مسدودیست
که نگاه من،در نی نی چشمان تو خود را ویران می سازد
و در آن حسی است
که من آنرا با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت
دراتاقی که به اندازه ی یک تنهاییست.
دل من
که به اندازه ی یک عشقست
به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد
به زوال زیبایی گل ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای
وبه اندازه ی یک پنجره می خوانند
آه...
سهم من اینست
سهم من
آسمانیست که آویختن پردهای ،آنرا از من می گیرد
سهم من پایین رفتن از پله های متروک ست
و به چیزی درپوسیدگی وغربت واصل گشتن
سهم من گردش خون آلودی در باغ خاطره هاست.
و در اندوه صدایی جان دادن که به من میگوید:
"دستهایت را دوست می دارم."