چه قدر از من و دل دوری در این خرابه ی تنهایی
کسی به خاک نمی گوید که با نسیم هم آوایی
ترانه خوان شب نازم کجاست خنده ی چشمانت؟
چه شد که برده زمن بویت،عنان صبر وشکیبایی
دودست باز مرا پر کن زحجم سبز حضور خود
بغل بغل،بغل از باران ز غنچه های مقوایی
شکسته های مرا بردار ز لابه لای خیال خاک
که کار دست تو تنها بود به یک غرور تماشایی
هوای غوطه زدن درآب ،رها شدن زجهان دارم
هوای بال زدن تا تو،به تو ستاره ی دریایی
هنوز بوی تو می پیچد میان خانه ی خاموشم
هنوز هر چه که پیش آید تو باز جاده ی فردایی....