بوی خوش ایمان

آهویی که تعقیب می شد، نفس نفس زنان به سوی تو آمد.از تاریکی ها به سوی روشنایی حیات آمد. باری مدینه وحال خراسان،مطلع هر روشنی شده ودلها ودیده ها فروغ خود را از تو می جویند.دهمین ستاره درخشان ونور ساطع آسمان عصمت وهشتمین اختر برج امامت وپیشوایی ،مورد پسند خدا ورسول حق (ص).

مردم در حضور تو بودند نشسته وبرخاسته که صید به تو پناهنده شد.از میان خیل مردم تو را یافت وصیاد چه شرمنده؟

تو همان امامی هستی که پدرش علی (ع)است،همان پدری که پاکروش وبلند مقام است.آمدن تو چون چراغی نورانی بود که دوستان گرد آمدند.همه پناهنده توییم.تو سلطان به حق مایی.سلطنت زیبنده توست وسکه فقط به نام تو می خورد.

صیاد شکار را رها می کند.تو چنگ آورنده ی دلها هستی.

کسی عالم تر از تو دیده نشده است.این سخن،سخنی است که همه در آن اتفاق نظر دارند .

حال اگر برای رفع نیازی نزد او می روم،در حالی که آبرویم به جای خود باقی است،به سوی اهل خانه ام باز می گردم.نیازم بر طرف شده است.شنیدم که فرمودی:"ورود در کارهای طاغوتیان و کمک به آنها وکوشش در تامین نیازهای آنها،همتراز کفر است".

دیگر به شکار آهوان نمی روم،زیرا در امان تو هستند.دوستان را نمی آزارم که تو فرمودی:"خدایا!دوستان ما عهد بسته اند که در برابر دولت باطل صبر نمایند."

به مردم نزدیک بودی.از خود آنها از ظرفی غذا برداشتی که مردم زحمت کش آن را از دل کوه جدا کرده وتراش داده بودند.دعای خیر توبرکت وسود عمل آنها را بیشتر کرد.زبانم را از غیر حقیقت حفظ می کند ودرمنقبت تو حقیقت را می گویم. هر چه گفتم عین حقیقت بود،زیرابا راهنمایی تو وحفظ زبان،درهای حکمت به روی هر انسانی گشوده می گرددوموجب جلب دوستیها می شود.

در نیشابور،خانه ی پیر زنی مستضعف به قدومت روشنی وشرافت یافت.درختان کاشته شده به دست تو از مرحله ی بذر تا شکوفایی،یک سال بیشتر صبر نکردند.در راههای مدینه عزیزتراز تو نبود.تا حد توان نیازهای نیازمندان را تامین می کردی.در سجده های طولانی خدارا ستایش می کردی زیرا حمد وسپاس خاص خداست ونیکی رسیده از جانب خداست.

درسهایی فراوان از مکتب تو گرفتم.بازمی گردم،اما هنوز بوی عطر بهشتی تودرفضا موج می زند.گفته بودی،سزاوار نیست که عطروبوی خوش را هرروزترک کرد.اگر هر روزبر آن دست نیافتید یک روز در میان واگرنشد،هر هفته یک بار،از رایحه خوش بهره مند شوید.تو بوی خوش ایمان وزندگی هستی.