برای آنها که روزها وشبهای پرشور انقلاب را به یاد دارند،هنوز هم بعد از سی ودوسال،طعم شیرین آن پیروزی بزرگ، شیرین ترین خاطرات و احساسات است. آن روز های پرشکوه هیچ گاه از خاطره ه ی تاریخ مردم ما محو نخواهد شد.این طعم شیرین برای آنها که آن روزها نوجوان بودند،بسیار عمیق تر و به یاد ماندنی تر است.بویژه ده روز ماندگار بهمن ماه سال1357که هنوز هم ذائقه ی ما با یادآوری آن شیرین می شود،با یادآوری روزی که جمعیت مشتاق ومنتظر،ساعت ها نگاه به آسمان دوخته بودتاپس از سالها تبعید و دوری از امام ومقتدای خود ،طلوع خورشید را دوباره ببیند،روزی که قلب ها مملو از عشق وشور ونشاط بود،همه جا پر از لبخندو گل وشیرینی بودواگر اشکی به چشم ها می نشست،اشک شوق بودوشادی.دل های همه به هم نزدیک بود.همه مردم ،با همه شور وشعور خود همصدا و همدل،یک شعار را تکرار می کردند.کینه و کدورتی در میان نبودوهمه ی نیروی انقلاب،چشم به یک قبله داشتند.نتیجه ی این همدلی و همصدایی هم،مثل روز روشن بود.فقط کافی بود تا پس از ده روز ببینند که چگونه طومار استعمارواستبداد شاهنشاهی در هم پیچیده شد و آنگاه شعار"استقلال ،آزادی ،جمهوری اسلامی،مردم به بار نشست.امام امت در تایید این خواسته ی بزرگ اللهی و ملی مردم اعلام کرد:جمهوری اسلامی نه یک کلمه کم ونه یک کلمه زیاد"

وامروز روز یادآوری آن روزهای خوب است،آن آمال وآرزوهای بزرگ ومقدسی که از قلب مردم می جوشید وبر زبان امام جاری می شد.بیش از هر کس،نیروهای انقلاب آن را به یاد دارند.

مردم همچنان همان آرزوهایی را که امام به زبان آورد در دل دارند،ویکی از آرزوهای حضرت امام،اتحاد همه ی نیروهای انقلاب ووحدت کلمه بود.